Ευαγγελία Νταραρά

Η Ευαγγελία Νταραρά είναι απόφοιτη του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών του Τμήματος Φωτογραφίας του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΤΕΙ) Αθήνας και  του μεταπτυχιακού Σχεδιασμός Φωτισμού – Πολυμέσα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (Ε.Α.Π.) με διπλωματική εργασία Μεθοδολογία φωτισμού ανάδειξης υπαίθριων γλυπτών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν την φωτογραφία, τον αστικό χώρο, τον σχεδιασμό φωτισμού και την κοινωνική και εικαστική διάσταση του δημόσιου φωτισμού με αντίστοιχες δημοσιεύσεις και συμμετοχές σε συνέδρια: 3rd International Conference on Environmental Design (ICED2022), DOI10.1088/1755-1315/1123/1/012034 – Ntarara, E. (2023). THE MINIMAL LANDSCAPE. Design/Arts/Culture, 4(1), 92–105. https://doi.org/10.12681/dac.35108

Είναι υπότροφος του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Έρευνας του ΕΛΚΕ – ΠαΔΑ και παρέχει επικουρικό διδακτικό έργο στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών. Είναι επίσης μέλος του συνεργαζόμενου διδακτικού προσωπικού του ΠΜΣ Σχεδιασμός φωτισμού της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Βιώσιμου Σχεδιασμού του Ε.Α.Π. ως επιβλέπουσα διπλωματικών εργασιών από το 2021. Διδάσκει φωτογραφία ως πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων στα ΔΙΕΚ/ΣΑΕΚ φωτογραφίας και ήταν εισηγήτρια σε σεμινάρια επεξεργασίας φωτογραφίας του Ελληνικού κέντρου φωτογραφίας.

Το επαγγελματικό έργο στη φωτογραφία περιλαμβάνει κυρίως αναθέσεις έργου με όλο το φάσμα της ψηφιοποίησης συλλογών, ιστορικών αρχείων και εκδόσεων και τη θεματική αρχιτεκτονική φωτογραφία. Ενδεικτικές  σημαντικές συνεργασίες ήταν με το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος (Παλαιά Βουλή) και την Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. Οι περισσότερες αναθέσεις δημοσιεύτηκαν σε εκδόσεις και καταλόγους ή εκτέθηκαν όπως τα Αθηναϊκά Σπίτια του Μοντέρνου Κινήματος (2013). Ειδικότερα, το έργο της ψηφιοποίησης των αρχείων του Τσαρούχη – του ιδρύματος και των ιδιωτικών συλλογών – που πραγματοποιήθηκε (2006-2008) υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Κοινωνία της Πληροφορίας οδήγησε σε μια σειρά εκδόσεων. Η τελευταία έκδοση YannisTsarouchis: Dancing in Real Life (2021) διακρίθηκε διεθνώς ως καλύτερο βιβλίο τέχνης για το 2021.

Η καλλιτεχνική διαδρομή αναπτύσσεται σε σχέση με τη φωτογραφία, το σχεδιασμό φωτισμού και την performance. Ειδικότερα, έχει εκθέσει τη φωτογραφική δουλειά της ατομικά και ομαδικά (Διεθνής Μήνας Φωτογραφίας στην Αθήνα, Φωτογραφική Συγκυρία, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης), έχει πραγματοποιήσει καλλιτεχνικά πρότζεκτ εφήμερου εικαστικού φωτισμού ανάδειξης σε δημόσιους χώρους (φεστιβάλ Open Nights, 2018 – 2020) και έχει παρουσιάσει έργα performance σε θεματικά φεστιβάλ του είδους (ΞΟΥΘ, 2019).

Περίληψη Διδακτορικής Διατριβής

Τίτλος: Φαινομενολογική ερμηνεία του αστικού χώρου στην Ελληνική καλλιτεχνική φωτογραφία από το 1975 μέχρι το 2010

Ο αστικός χώρος είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία της γενικότερης έννοιας του ανθρωπογενούς χώρου, ένα πεδίο μεταβαλλόμενης φύσης το οποίο φαίνεται σαν να βρίσκεται σε μία κατάσταση συνεχόμενου επαναπροσδιορισμού, άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία των πόλεων. Στην παρούσα έρευνα διερευνάται φαινομενολογικά η μορφή και η χρήση του, σ’ ένα πλαίσιο συνθετικού κριτικού τοπικισμού που αναδεικνύεται από την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού αστικού χώρου και την τεχνολογική, θεσμική και καλλιτεχνική εξέλιξη του φωτογραφικού μέσου, στοιχεία που καταγράφονται έντονα στο χρονικό πλαίσιο της έρευνας.

Ο αστικός χώρος διαθλά όλες τις μεταβαλλόμενες συνθήκες κυριότερα της δημόσιας φύσης και του συμβολικού χαρακτήρα του, δεδομένα που τον προσδιορίζουν ως κοινωνικό ή οικείο χώρο, όπως δείχνουν ως επί τω πλείστων οι μέχρι τώρα προσεγγίσεις. Η φαινομενολογική ερμηνεία, μέσα από μία αντιστροφή των δεδομένων, διερευνά ανάμεσα στη φωτογραφία και τον αστικό χώρο χωρίς να προδιαγράφεται από τις έννοιες του οικείου, του κοινωνικού ή άλλων εκφάνσεων της αστικής εμπειρίας αλλά προσεγγίζει αναλυτικά και συστηματικά προκειμένου να διαπιστώσει την ύπαρξη, την απουσία τους ή άλλες καταστάσεις που αναδεικνύονται μέσα από την έρευνα. Η αντιστροφή, εκτός των άλλων, προσδοκά να διακρίνει σε μεγαλύτερο βαθμό την πρόθεση του φωτογράφου και να μελετήσει τη σχέση που προκύπτει ανάμεσα στην οπτική αντίληψη, στη μνήμη και στην φωτογραφία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προκύπτουν στοιχειώδη ερωτήματα όπως το αν είναι ο αστικός χώρος ο «κοινωνικός» χώρος της φωτογραφίας. ‘Η, πως προσδιορίζεται η έννοια της κοινωνικότητας μέσα από τη φωτογραφία;

Η έρευνα στηρίζεται στην ιδέα του Flusser ότι οι τεχνικές εικόνες πρέπει να έχουν αφετηρία την αποκωδικοποίησή τους, όχι το τι δείχνουν αλλά από πού το δείχνουν και προσδοκεί να εξερευνήσει το από πού το οποίο βασίζεται στο εκ των ένδον, στο πρόγραμμα δηλαδή κατασκευής τους, όπως ο ίδιος αναφέρει. Ο χώρος άλλωστε αποτελεί το ένα από τα δύο δομικά στοιχεία της φωτογραφικής φύσης καθώς η φωτογραφία ενσωματώνει το χώρο και το χρόνο μέσα από την αλληλεπίδραση με το φως. Μέσα από την έρευνα προσδιορίζεται φαινομενολογικά και η χρονικότητα του χώρου – στοιχείο που χρησιμοποιεί η αρχαιολογική επιστήμη για τον χαρακτηρισμό του χώρου από το χρόνο – δηλαδή τη χρονολογία παραγωγής του, ως στοιχείου ανάδειξης του πολιτισμικού πλέγματος μέσα από την Ελληνική καλλιτεχνική φωτογραφική παραγωγή. Η φαινομενολογική ερμηνεία αναλύει μέσα από οργανωμένα αρχεία καθώς και μέσα από ετερόκλητες προσεγγίσεις.