Μαστοράκος Δημήτρης

Ο Δημήτρης Μαστοράκος έχει γεννηθεί στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, του Τ.Ε.Ι Αθήνας, καθώς και του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών. Επίσης είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού του Παντείου Πανεπιστημίου, του τμήματος Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού, στην Πολιτιστική Διαχείριση. Από τον Σεπτέμβριο του 2020, είναι υποψήφιος Διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, στο τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών.

Ως εισηγητής, έχει συμμετάσχει στα εξής συνέδρια:

• 2011: Συμμετοχή στο συνέδριο της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε), με θέμα : «Το επέκεινα..στην Τέχνη, την Ζωή» στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων ως εισηγητής στην ημερίδα φωτογραφίας, με θέμα «Αναζητώντας έναν τόπο πριν… έναν τόπο μετά», ή «Το πραγματικό στη φωτογραφία».
• 2013: Συμμετοχή στο συνέδριο της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε), με θέμα: «Επιλέγω …να στην Τέχνη, την Ζωή» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, ως εισηγητής στην ημερίδα φωτογραφίας, με θέμα: «Το μετακινούμενο σημείο.. και η φωτογραφία.
• 2014: Συμμετοχή στο συνέδριο της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε), με θέμα: “Τέχνη και Τρέλα’’, στο Πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», στην ημερίδα φωτογραφίας με θέμα: «Έγκλειστοι χώροι».
• 2016: Συμμετοχή στο 4Oσυνέδριο της «Ακουστικής Οικολογίας», με θέμα: “Ήχος, Θόρυβος, Περιβάλλον”, το οποίο έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, Μυτιλήνη, από τις 3-6/11/2016, ως εισηγητής με θέμα: « Ο Θόρυβος ως κοινός τόπος συνάντησης του ατομικού και του συλλογικού».

Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στην θεωρητική προσέγγιση της φωτογραφικής εικόνας, και τη σχέση της με την φιλοσοφία, την ψυχανάλυση και την σημειολογία.

Εργάζεται ως καθηγητής φωτογραφίας στα δημόσια ΙΕΚ και σε ιδιωτικές σχολές.

Περίληψη Διδακτορικής Διατριβής

Τίτλος: Θόρυβος και Φωτογραφία: “Το παράδειγμα της ελληνικής φωτογραφίας την δεκαετία του 80 και του 90”.

Σκοπός της παρούσης Διδακτορικής Διατριβής, είναι η αναζήτηση και η μελέτη των «θορύβων», οι οποίοι είναι δυνατόν να ανιχνευθούν, στο έργο των Ελλήνων φωτογράφων, της περιόδου(1980-1990). Την περίοδο εκείνη, παρατηρείται, από τους φωτογράφους εκείνους, οι οποίοι είναι επηρεασμένοι, μεταξύ άλλων, από τις ιδέες και τα έργα των V.Flusser, A.M.Pohle και J.Fontcuberta, μια τάση προς την διερεύνηση του δοσμένου προγράμματος της μηχανής, με σκοπό την ανατροπή του και την υιοθέτηση μιας άλλης οπτικής και φωτογραφικής πρότασης.

Για τον σκοπό αυτό, κρίνεται κατ’ αρχάς αναγκαίο, να εξεταστεί η έννοια του θορύβου, μέσα σε ένα διευρυμένο πλαίσιο αναφοράς, με σκοπό την πληρέστερη κατά το δυνατόν, κατανόηση και μελέτη των θορύβων, οι οποίοι αφορούν και σχετίζονται με τη φωτογραφία.

Οι σύγχρονες προσεγγίσεις για τον θόρυβο, έχοντας ως αφετηρία τις θεωρίες των στοχαστών-φιλοσόφων, B. Spinoza, Deleuze and Guattari, M.Serres, Ζ, Attali και Merleau-Ponty, εξετάζουν τον θόρυβο, όχι ως κάτι apriori κακό, αλλά ως μία δύναμη αμφίσημη, η οποία προσβάλλει ένα σώμα(ατομικό ή συλλογικό) και επιφέρει μια αλλαγή καλή ή και κακή.

Υπ’ αυτή την έννοια ως «σώμα» μπορεί να θεωρηθεί το ανθρώπινο, το σώμα ενός ζώου, η ανόργανος ύλη, καθώς επίσης το κοινωνικό, το ηχητικό ή το οπτικό, το γλωσσολογικό, το εικαστικό, καθώς και το σώμα της φωτογραφικής πράξης, ως ένα ενιαίο σύνολο υλικών και άυλων πραγμάτων, δράσεων και σχέσεων.

Οι «θόρυβοι», στα πλαίσια της παρούσης διατριβής, εξετάζονται, σε σχέση με την πρόθεση των φωτογράφων να απομακρυνθούν από την θεωρία του «δείκτη» και την πεποίθηση ότι η φωτογραφία αποτελεί πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας, και τοιουτοτρόπως να αποστασιοποιηθούν από το κοινωνικά διαμορφωμένο πρόγραμμα της μηχανής, να δουν πέρα από αυτό, και επίσης, από τα ίχνη, τα υλικά κατάλοιπα των πρακτικών και των τεχνικών που υιοθέτησαν, για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού και τα οποία διαφαίνονται στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια των μέσων που χρησιμοποίησαν και στην τελική τους φωτογραφία.

Ουσιαστικά, τίθεται εδώ το κεφαλαιώδες ζήτημα της «ελευθερίας» του φωτογράφου-δημιουργού από το κοινωνικά διαμορφωμένο πρόγραμμα της συσκευής (όπως αναφέρει ο V. Flusser), η δυνατότητα να δει κανείς πέρα από αυτό και επίσης το δικαίωμα του «τυχαίου», του «μη γνωστού», να μπορεί να παρεισφρήσει στην φωτογραφική πράξη.

Επομένως ο θόρυβος εδώ, έχει την ιδιότητα του καταλύτη, του παράγοντα εκείνου ο οποίος ως απόκλιση από το γνωστό και το συμβατικό, προσβάλλει ένα δοσμένο σύστημα απεικόνισης, με σκοπό την ανατροπή του και την αποκάλυψη νέων τρόπων θέασης του κόσμου.

Υπ’ αυτή την έννοια, θα αναζητήσουμε τους θορύβους οι οποίοι είναι ορατοί, στην επιφάνεια των φωτογραφικών εικόνων, των Ελλήνων φωτογράφων της περιόδου (1980-1990), τόσο στα υλικά κατάλοιπα της τεχνολογίας που έχει χρησιμοποιηθεί (αναλογική ή ψηφιακή), όσο και στις προθέσεις τους (αισθητικές και εννοιολογικές).

Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα παραπάνω, η μεθοδολογία έρευνας η οποία θα υιοθετηθεί σε αυτή την Διδακτορική διατριβή, θα βασιστεί στο έργο της Gillian Rose: Visual Methologies. Τα στάδια τα οποία θα περιλαμβάνει είναι:

1. Διερεύνηση της Τεχνολογίας του μέσου απεικόνισης,
2. Ανάλυση της φωτογραφικής εικόνας, μέσω των Συνθετικών στοιχείων(compositional), τα οποία εμπεριέχει(τόνοι, χρώμα, φως, γεωμετρία, χώρος κ.ο.κ.).
3. Ανάλυση περιεχομένου.
4. Σημειολογική, Φιλοσοφική και Ψυχαναλυτική προσέγγιση και ανάλυση των φωτογραφικών εικόνων.

Τέλος, ουσιώδες και αναφαίρετο στοιχείο της παρούσης έρευνας, αποτελεί η πρόθεση των ίδιων των δημιουργών και η νοηματοδότηση που οι ίδιοι αποδίδουν στα έργα τους.